Sarlat

Een dag in Sarlat, waar ik voor het eerst oog in oog sta met het Amerikaanse echtpaar uit Colorado waarmee ik in oktober 2009 mijn huis heb geruild. Inmiddels hebben we op aandringen van Ben wel geskyped(?), maar de indruk die je dan krijgt is toch statischer, en het beeld via Skype is notoir slecht. Mijn gastheer en gastvrouw in de Dordogne hebben er op aangedrongen me te brengen, een mooie tocht van 45 minuten, gedeeltelijk langs de Vezère. Na een kopje koffie gaan ze zelf weer terug naar huis, naar Lavalade, het gehucht waar ze 's zomers wonen.

Sarlat is een heel bijzondere plaats, middeleeuws bijna, met nauwe steegjes en onverwachte pleintjes. Het is enigszins geaccidenteerd, maar niet zo sterk als sommige plaatsen hier die tegen steile rotswanden op zijn gebouwd. De nauwe steegjes geven voldoende beschutting tegen de al felle zon. Behalve praten, rondkijken en fotograferen doen we niet veel. Het is meer een aftasten van elkaar, figuurlijk dan. We kennen elkaars huizen, elkaars boeken, elkaars smaak op muzikaal gebied als we van de CD collecties mogen uitgaan. We hebben in elkaars auto gereden, met elkaars buren kennis gemaakt, elkaars pc en printer gebruikt. Van mijn buren weet ik dat ze allebei kleiner zijn dan ik. Maar dat is slechts de oppervlakte. Het is dan ook best vreemd elkaar in levende lijve te ontmoeten.

We zwerven wat door de straatjes, bekijken de markthal in een voormalige kerk, de Maria kerk. Onwaarschijnlijk hoge en enorme deuren geven toegang tot de stalletjes met lokale specialiteiten, waar behalve groenten en fruit de producten gemaakt van ganzen en eenden een voorname plaats innemen. In vitrines staan de potten en blikken uitgestald met paté de foie gras, rillettes de canard, cassoulet met eend en gans. Verder veel kaassoorten, zelfs met truffel. Truffels worden hier in het najaar gevonden en brengen veel geld in het laatje. Er zijn dan speciale truffelmarkten. Er gaan duizenden euro's in om. De streek staat ook bekend om de walnoten. Truffellikeur, walnotenlikeur, het is hier allemaal te vinden naast de lokale wijnen en de Bordeaux wijnen, die van iets verderop komen. Romige zeep, gesneden in grote blokken, geurend naar lavendel, lelietjes van dalen, rozen, rozemarijn en andere kruiden en bloemen, ligt hier uitgestald, naast badoliën. Ook de groentekramen zijn een lust voor het ook. Het lijkt of elke asperge, elke tomaat, elke aubergine speciaal is opgepoetst voor de gelegenheid. De dikke, witte asperges zijn gebundeld in mooie boeketten, de tomaten gesorteerd op kleur en soort. De artisjokken daartussen, als grote groene distels.

De kathedraal is tussen de middag open. De drie ingangen aan verschillende zijden zorgen voor een heerlijk koele tocht. In het koor prachtig besneden eiken koorbanken. Helaas is het koor afgesloten met een dik rood koord waar ik niet overeen durf te stappen. Daarom kan ik alleen de misericordia van de eerste drie banken zien, die op geklapt zijn. Jammer.

De warme lunch gebruiken we op een ommuurd terras, helaas in de schaduw van een door duiven geliefde boom. De Amerikaanse vrienden weten niet wat hen overkomt!

Hoewel de kaart Frans is, blijkt het zo te zien Vietnamese echtpaar toch niet goed raad met de Franse gerechten. De cassoulet  druipt van het vet, de helft van de bonen is gloeiend heet en de helft steenkoud. Blijkbaar is een blik cassoulet in de magnetron gezet zonder te roeren of de overmaat aan vet te verwijderen. Ik eet er nauwelijks van en concentreer me op de groene salade waar weinig mis mee is, de wijn en de koffie. Maar de entourage is idyllisch en de bediening traag genoeg om tot een goed gesprek te komen. 

We bezoeken het Hôtel de Grisson, aangetrokken door de mooie foto's van het interieur. Helaas worden we eerst door de kelders geleid waar een tentoonstelling is van middeleeuwse martelwerktuigen, illustraties van hoe ze gebruikt werden en wat de uitwerking er van was. Ik snel er doorheen zonder te kijken. Het is te gruwelijk voor woorden en ik kan niet begrijpen dat mensen elkaar door de eeuwen heen altijd de meest vreselijke dingen hebben aangedaan. Wat voor duivelse ideeën moet je hebben om zulk marteltuig te bedenken. Gezien in dat licht was de guillotine een zegen. Het ging erg snel allemaal.

De verdiepingen erboven vergoeden veel. De klassieke muziek die in de kamers klinkt, staat in schrille tegenstelling tot de kelders. Een groot terras biedt uitzicht op de Ganzenmarkt met een koperen sculptuur van drie ganzen, en op de toren van de voormalige Mariakerk, alias markthal.

Terug in de stad waar de hitte op ons slaat, treffen we fonteinen en stallen aan in verborgen hoekjes.

Het centrum aan deze kant van de doorgaande weg is erg druk. De andere kant is rustiger en heeft dan ook nauwelijks winkeltjes, behalve een winkel waar handbedrukte zijden dameskleding en sjaals worden verkocht en gemaakt. Sue kan de verleiding niet weerstaan en krijgt van haar man een schitterende blouse, ideaal voor Marokko waar ze binnenkort naartoe gaan. Er zijn hier ook kerken en kloosters die helaas gesloten zijn, verder poorten en steilere straatjes dan in het centrum. Het is meer een woongedeelte.

In dit stadje is de film "Chocolat" opgenomen, zo laat ik me vertellen. Misschien zou ik die weer eens moeten zien om te kijken of ik iets herken.

Om half vijf strijken we moe maar voldaan neer op een terras, waar ik een half uurtje later opgehaald wordt door mijn gastheer. Het was een bijzondere dag, in de eerste plaats vanwege de ontmoeting met de Amerikaanse vrienden. Maar ook vanwege de pittoreske omgeving, de verrassende hoeken en steegjes van Sarlat.